we hebben het inderdaad efkes zonder uitgebreid internet moeten doen, maar dat zullen we nu ruimschoots goed proberen maken, misschien met iets minder dt-fouten dan vorige keer, maar na 16u bus zitten kunnen we niks beloven.
Voortgaand op de vorige editie: vanuit La Serena zijn we dus naar Chañaral vertrokken, waar we ons aan het busstation hebben laten overhalen om bij Donde Willi te logeren, een supervriendelijke Chileen met een sjiek hostalleke, inclusief uitgebreid ontbijt. Onterecht niet vermeld in de Lonely Planet én de Footprint! Hij was er een beetje aangeslagen van. Daar aangekomen zijn we na een korte Eurolinebusachtige nachtrust meteen naar het nationaal park getrokken, waar we een fikse wandeling maakten tussen cactussen, vossen, guanaco's en hagedisachtige slangen/hazelworm (papa Ann, help ons).
De volgende morgen verder gebust naar de grootste vergissing die we tot nu toe gemaakt hebben: Antofagasta. Een vieze, naar pis stinkende stad met ongezellige hostellekes, waar niet veel te beleven valt. Dus Lieselot en Valerie: ontwijken die boel. Enige lichtpuntje daar was de vismarkt, waar de pelikanen en zeeotters/leeuwen om het visafval vochten.
Wegens onze grote liefde voor de stad gaven we er de dag erop niet veel om om wat meer geld neer te tellen voor een salon cama bus naar San Pedro de Atacama, aangezien de goeiekopere semi-cama's al volzet waren. San Pedro ligt op een hoogte van 2440 m midden in de woestijn, een vree toeristisch dorpje, inclusief hollanders. De eerste dag met een tour naar Valle de la Luna getrokken, om daar van de zonsondergang te genieten, samen met nog een tiental andere bussen. In rust en vrede was het dus niet bepaald, maar schoon wel.
De dag daarna zijn we eerst onze 4-daagse trip naar Uyuni (Bolivië) en terug gaan boeken. Na wat geleuter toch besloten niet met visa maar contant te betalen, dat we eerst nog moesten gaan opnemen. Nu blijken de automaten in San Pedro een reputatie te hebben, en dat hebben we aan de lijve ondervonden. T machien besloot de kaart te houden, en geen geld te geven. Als ge Ann eens bleek wilt zien worden: dees is de ideale manier. Meteen naar de carabiñeros (chileense politie) getrokken, die de bank in Calama gebeld hebben. Bleek dat we de dag erna terug moesten komen, wat voor problemen zorgde met onze juist geboekte trip naar Bolivië. Maar wonderen zijn de wereld blijkbaar nog niet uit, want diezelfde moment maakte de chileense Group 4 zijn intrede op het buro. Na een dubbele paspoortcontrole, verhalen over Enzo Scifo (wereldberoemd hier) en kussen van Ann, het groene misbaksel uiteindelijk terug in onze pollekes gekregen. 's Middags elk een mountainbike gehuurd en de omgeving rond het dorpje in brandende zon afgecrosst. Maatje 36 komt steeds dichterbij.
En dan onze fameuze trip naar het grootste zoutmeer ter wereld: Uyuni. 4 dagen rondhotsen in een 4x4, bartsende koppijn hebben door de hoogte, en slechte nachtrusten waren het helemaal waard! Het verhaal begint smorgens in de hele vroegte, waar we met een bus in slakkentempo naar een hoogte van meer dan 4000 m klommen, richting Boliviaanse grens. Vanaf daar ging de trip verder met jeep, die we deelden met de norse, zwijgzame chauffeur, Leon, een ADHDachtige Italiaan van 48 jaar, Miguel, de Zwitserse Nicole, en een Duits koppel, Florian en Christianne. Een heel plezant groepje. Over de tocht valt niet veel te zeggen, de foto's spreken voor zich. We passeerden laguna's, geisers, rokende vulkanen, zouthotels, flamingo's, lama's, vicuña's, wc-papier, prachtige landschappen, schitterende sterrenhemels, heerlijke maaltijden, waaronder lama-steak, toeristen, reuzecactussen, verlegen boliviaanse vrouwen, platte banden (het kan zelfs een jeep overkomen) en als slot een inmens zoutmeer! We zijn het er unaniem over eens: laat de excursies in de geologie in het vervolg hier maar doorgaan.
Na 2u rondtsjollen in Uyuni keerden we met nieuwe chauffeur terug richting Chili, met onderweg een overnachting in een gezellig Boliviaans dorpje. Om 4u smorgens ons bed uit, en in een ijskoude jeep verder naar de Chileense grens, waar onze rugzakken heel oppervlakkig doorzocht werden op fruit, groenten en kruiden. De onze hebben ze alleszins niet gevonden.
Na dit avontuur zijn we meteen terug naar La Serena vertrokken, waar we nu wederom in Maria casa (onze persoonlijke favoriet tot nu toe) vertoeven. Morgen zetten we onze reis naar het zuiden verder, richting Talca.
Wordt vervolgd...
Vele groeten van chileense bodem, en blijven winnen ploeg!
Ann en Annelies
Voortgaand op de vorige editie: vanuit La Serena zijn we dus naar Chañaral vertrokken, waar we ons aan het busstation hebben laten overhalen om bij Donde Willi te logeren, een supervriendelijke Chileen met een sjiek hostalleke, inclusief uitgebreid ontbijt. Onterecht niet vermeld in de Lonely Planet én de Footprint! Hij was er een beetje aangeslagen van. Daar aangekomen zijn we na een korte Eurolinebusachtige nachtrust meteen naar het nationaal park getrokken, waar we een fikse wandeling maakten tussen cactussen, vossen, guanaco's en hagedisachtige slangen/hazelworm (papa Ann, help ons).
De volgende morgen verder gebust naar de grootste vergissing die we tot nu toe gemaakt hebben: Antofagasta. Een vieze, naar pis stinkende stad met ongezellige hostellekes, waar niet veel te beleven valt. Dus Lieselot en Valerie: ontwijken die boel. Enige lichtpuntje daar was de vismarkt, waar de pelikanen en zeeotters/leeuwen om het visafval vochten.
Wegens onze grote liefde voor de stad gaven we er de dag erop niet veel om om wat meer geld neer te tellen voor een salon cama bus naar San Pedro de Atacama, aangezien de goeiekopere semi-cama's al volzet waren. San Pedro ligt op een hoogte van 2440 m midden in de woestijn, een vree toeristisch dorpje, inclusief hollanders. De eerste dag met een tour naar Valle de la Luna getrokken, om daar van de zonsondergang te genieten, samen met nog een tiental andere bussen. In rust en vrede was het dus niet bepaald, maar schoon wel.
De dag daarna zijn we eerst onze 4-daagse trip naar Uyuni (Bolivië) en terug gaan boeken. Na wat geleuter toch besloten niet met visa maar contant te betalen, dat we eerst nog moesten gaan opnemen. Nu blijken de automaten in San Pedro een reputatie te hebben, en dat hebben we aan de lijve ondervonden. T machien besloot de kaart te houden, en geen geld te geven. Als ge Ann eens bleek wilt zien worden: dees is de ideale manier. Meteen naar de carabiñeros (chileense politie) getrokken, die de bank in Calama gebeld hebben. Bleek dat we de dag erna terug moesten komen, wat voor problemen zorgde met onze juist geboekte trip naar Bolivië. Maar wonderen zijn de wereld blijkbaar nog niet uit, want diezelfde moment maakte de chileense Group 4 zijn intrede op het buro. Na een dubbele paspoortcontrole, verhalen over Enzo Scifo (wereldberoemd hier) en kussen van Ann, het groene misbaksel uiteindelijk terug in onze pollekes gekregen. 's Middags elk een mountainbike gehuurd en de omgeving rond het dorpje in brandende zon afgecrosst. Maatje 36 komt steeds dichterbij.
En dan onze fameuze trip naar het grootste zoutmeer ter wereld: Uyuni. 4 dagen rondhotsen in een 4x4, bartsende koppijn hebben door de hoogte, en slechte nachtrusten waren het helemaal waard! Het verhaal begint smorgens in de hele vroegte, waar we met een bus in slakkentempo naar een hoogte van meer dan 4000 m klommen, richting Boliviaanse grens. Vanaf daar ging de trip verder met jeep, die we deelden met de norse, zwijgzame chauffeur, Leon, een ADHDachtige Italiaan van 48 jaar, Miguel, de Zwitserse Nicole, en een Duits koppel, Florian en Christianne. Een heel plezant groepje. Over de tocht valt niet veel te zeggen, de foto's spreken voor zich. We passeerden laguna's, geisers, rokende vulkanen, zouthotels, flamingo's, lama's, vicuña's, wc-papier, prachtige landschappen, schitterende sterrenhemels, heerlijke maaltijden, waaronder lama-steak, toeristen, reuzecactussen, verlegen boliviaanse vrouwen, platte banden (het kan zelfs een jeep overkomen) en als slot een inmens zoutmeer! We zijn het er unaniem over eens: laat de excursies in de geologie in het vervolg hier maar doorgaan.
Na 2u rondtsjollen in Uyuni keerden we met nieuwe chauffeur terug richting Chili, met onderweg een overnachting in een gezellig Boliviaans dorpje. Om 4u smorgens ons bed uit, en in een ijskoude jeep verder naar de Chileense grens, waar onze rugzakken heel oppervlakkig doorzocht werden op fruit, groenten en kruiden. De onze hebben ze alleszins niet gevonden.
Na dit avontuur zijn we meteen terug naar La Serena vertrokken, waar we nu wederom in Maria casa (onze persoonlijke favoriet tot nu toe) vertoeven. Morgen zetten we onze reis naar het zuiden verder, richting Talca.
Wordt vervolgd...
Vele groeten van chileense bodem, en blijven winnen ploeg!
Ann en Annelies
8 opmerkingen:
waaauuuww! zo mooooooi!
ons mama kan al niet klagen over de foto's :)
blijven genieten, en gaan voor dat maatje 36 (als je je lamasteaks niet opeet zal dat wel lukken he)
hallo lieve chillerekes!
op al die verhalen en die supere foto's past inderdaad maar 1 woord bij: machtig!, verder moeke nu gewoon nog het kwijl van men mond vegen die net is opengevallen van pure verbijstering :)
amuseert jullie daar nog te pletter! (ni letterlijk pakken als jullie willen)
dikke belgische zoenen
kurt
Ohlala,
prachtige foto's! Ik krijg zelf al goesting om het ginder eens in het echt te zien. Mooie natuur en prachtige blauwe lucht, je zou voor minder dit regenachtige herfstweer vaarwel zeggen.
De beeldkwaliteit van pa's computer laat het echter afweten. Het leek net alsof er een negertje in de zoutwoestijn yoga zat te doen. We dachten dat je zo vuil was omdat er ginder geen water was, maar het lag eigenlijk aan de technologie... Wat hebben we gelachen met die foto! Maar als de beeldkwaliteit goed is, dan is het inderdaad een prachtige foto. De goede raad over fotografie wordt zeker gevolgd! Jullie kunnen misschien nog bij National Geographic als reporter aan de slag... (maar daarover nu geen woord meer).
Geniet ervan! Groetjes, Karen.
Ik vermoed dat de slang een Blijfer-affer is. Best niet aankomen dus.
We verschoten wel van dit bleek worden en dan zo'n zwartje op de foto te zien.
Op de computer van Karen heb je blijkbaar een meer blanke huidskleur.
Veel groetjes van iedereen thuis.
joooo, hier de manama's,
hier alles supàer, hier feestje, maar we missen jullie enorm!
nele is bijvooorbeeld al enorm geil! (let op de meerdere o's), ilke is enorm in form, kevin vertelt verhalen van zijn sexuele onkels, en zo verder;
verder gaat ier alles super goed, feesjes alom en drank an vol an té!
maar dus we missen jullie enorm, maar we feesten als jullie terug zijn, maar we laten het feesten zeker niet voordat jullie terug zijn, maar das normaal zeker, dat weten jullie wel ook zeker, los van alle komma's dat jullie al hebben moeten lezen, is allles duidelijd:
we missen jullie enorm, maar we doen verder zoals we bezig zijn :)
maar salut en toch gauw ;) en dat mag je zeker zijn :)
blog gekregen van marain
de teksten en foto's zijn afgeprint
en zal een van die dagen afgegeven worden aan haar.
groetjes van aan de noordzee kust
nonkel yves en co.
I don't understand a word, except Chili. Have no glue what you are doing there, seems great though. Greetings from Tromsø [moved here 2 months ago], where we have snow already, the clever ones even have winter tires...
Ha det så bra! -Sanja-
Hey meiden!
Leuk om jullie zo nog te kunnen volgen op jullie weg naar het Zuiden: Voor mij kan ook nog geen ene hostel tippen aan Maria s Casa. (Deze in Arica kom wel aardig in de buurt...)
Doe da goed daar en vergeet geen mutske op de zetten in die koude.
Geniet ervan!
Liefs
Saskia
Een reactie posten