Hola chicos en chicas!
theeft nu al lang genoeg op zich laten wachten, maar hier zijn ze dan eindelijk: de laatste sessie foto's van ons reis.
Herinner ergens in een vaag verleden onze hachelijke ferry-oversteek. Deze bracht ons tot in Chaiten, een streek in Noord-Patagonië, met een gematigd regenwoud. Het woord zegt het zelf, we hadden dan ook: regen, regen, regen. Maar echte Belgen gelijk we zijn, hield dat beetje vocht ons allerminst in ons bedde. Naast een paar kleine verkenningstochten trokken we er Park Pumalin in, onder de deskundige leiding van gids Nicolas, en in het aangenaam gezelschap van het Catalaans koppel Monica en Xevier.
De volgende foto werd unaniem 'Ann bespringt oudere mannen' gedoopt...en dit in front van haar eerste gletsjer.
Na Chaiten reden we, in gezelschap van een rasechte Chileens Belanger, de Carretera Austral af (ferm de moeite, alleen spijtig da ge nie kunt stoppen wanneer ge maar wilt als ge zo in een buske zit). En blijkbaar nog een van de weinige dingen waarvoor de Chilenen Pinochet 'dankbaar' zijn??
Zo kwamen we van de regen naar de zon: Cerro Castillo a.k.a. Mallorca, het dorpje en de gelijknamige berg die wel iets van een kasteel wegheeft. Ann ontplooide hier haar kookkunsten (zie rechtsvooraan) volledig op een typisch Chileens fornuis, multifunctioneel als ge het ook tegelijkertijd warm wilt hebben en wat sokken wilt laten drogen. We hebben meteen ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om de plaatselijke grafiti-site te gaan bezichtigen: handafdrukken van zo'n 10.000 jaar oud. Ne mens kan er niet vroeg genoeg aan beginnen.
In Puerto Guadal konden we gratis kamperen (leve onze Doite-tent!, hoe krap ze soms ook was) tussen een gezellige bende (mét volgens de ene helft van het duo knappe mannelijke) architectuurstudenten, die na 2 zware weken vol noeste arbeid hun energie kwijt moesten in kampvuurfeestjes, die wij dan weer niet negeren konden. Hun bouwproject werd dat weekend plechtig ingewijd, inclusief priesterlijke zegening en vrolijke danspasjes, waar Annelies zich wijselijk buiten gehouden heeft.
Eenmaal het 2de grootste meer der Zuid-Amerika rond was het hoog tijd voor Argentinië. Hier is gebleken dat het Chileens grondgebied verlaten zonder uw papel de immigration ofwel totaal geen probleem is, ofwel dat Ann toch echt ergens diep ver weg in een vergeten hoekje een minimum hoeveelheid aan charmes bezit. We zullen het wellicht nooit weten. In Argentinië dan bleken de honden groter uit te vallen dan in Chili...Een gegeven waar Annelies niet bepaald zot van was. Ann daarentegen wel, vlooien of geen vlooien.
Grote trekpleister in het land van de biefstuk waren El Calafate en de Perito Moreno gletsjer, 's werelds grootsten. Omdat het op foto niet zo indrukwekkend lijkt alst in 't echt is: het front gemeten vanaf het wateroppervlak is 55 m hoog! En elk kwartier brokkelt er wel een brokske ijs af, wat gepaard gaat met ettelijke decibels geluidshinder.
Hoe schoon het daar ook was, de Grey Glacier in park Torres del Paine moest zeker niet onderdoen. We moesten er minder geld voor dokken, maar wel ietske meer voor afzien. Maar des te groter de voldoening natuurlijk als ge na een zware beklimming plots oog in oog staat met zo'n glinsterend pareltje in volle zon.
Verder zagen we er ook nog zwaanvormige ijsklompjes...
en mooie patagonische wolken...
en scheune dooie bomen...
en prachtige views (waarvan we er u vele, vele onthouden)...
Voila, voor meer foto's en stoere verhalen, ge weet ons wonen he...
en uitgestrekte pampa's en schattige vogelkes, die ons privé-serenades brachten...
en natuurlijk ook 'de Torres' zelf... waar ge ook ferm voor moest afzien
en zoveel meer... ge voelt het tot in uw kleine teen: onze zesdaagse trektocht hier was serieus de moeite en we missen het! (Behalve van de kouwe nachten, bibberend in onze slaapzakskes.)
Na Torres del Paine en Puerto Natales bezochten we ons laatste stadje in het adembenemende Patagonië: Punta Arenas aan de Straat van Magellaan (niet letterlijk te nemen, het is da water op de foto, hé Annelies...)
en zoveel meer... ge voelt het tot in uw kleine teen: onze zesdaagse trektocht hier was serieus de moeite en we missen het! (Behalve van de kouwe nachten, bibberend in onze slaapzakskes.)
Na Torres del Paine en Puerto Natales bezochten we ons laatste stadje in het adembenemende Patagonië: Punta Arenas aan de Straat van Magellaan (niet letterlijk te nemen, het is da water op de foto, hé Annelies...)
En na 2 maanden onthouding konden we hier dan eindelijk ook onze lang uitgestelde pinguïns gaan bezien. Zijn ze niet schattig???
Na de pinguïns ons geliefde Patagonië met pijn in het hart achter ons gelaten en terug gevlogen naar Santiago, waarbij we met dank aan de Footprint rechts aant raampje zaten en uitgebreid konden genieten van Chileense luchtfoto's. We hadden hem in Frutillar, Petrohue en Puerto Varas niet kunnen zien wegens het slechte weer, maar deze keer werden we dan toch beloond voor de moeite: vulkaan Osorno. And what a beautiful stratovulcano it is!
En dan Santiago City: schoon zonneke, 34°C, schone gebouwkes, veel mensen, lawaaiierige demonstraties en hostallekes, en heel wat smog!
Belgische zoenen dees keer,
Ann en Annelies
