Por supuesto

Hola chicos en chicas!

theeft nu al lang genoeg op zich laten wachten, maar hier zijn ze dan eindelijk: de laatste sessie foto's van ons reis.

Herinner ergens in een vaag verleden onze hachelijke ferry-oversteek. Deze bracht ons tot in Chaiten, een streek in Noord-Patagonië, met een gematigd regenwoud. Het woord zegt het zelf, we hadden dan ook: regen, regen, regen. Maar echte Belgen gelijk we zijn, hield dat beetje vocht ons allerminst in ons bedde. Naast een paar kleine verkenningstochten trokken we er Park Pumalin in, onder de deskundige leiding van gids Nicolas, en in het aangenaam gezelschap van het Catalaans koppel Monica en Xevier.

De volgende foto werd unaniem 'Ann bespringt oudere mannen' gedoopt...en dit in front van haar eerste gletsjer.

Na Chaiten reden we, in gezelschap van een rasechte Chileens Belanger, de Carretera Austral af (ferm de moeite, alleen spijtig da ge nie kunt stoppen wanneer ge maar wilt als ge zo in een buske zit). En blijkbaar nog een van de weinige dingen waarvoor de Chilenen Pinochet 'dankbaar' zijn??

Zo kwamen we van de regen naar de zon: Cerro Castillo a.k.a. Mallorca, het dorpje en de gelijknamige berg die wel iets van een kasteel wegheeft. Ann ontplooide hier haar kookkunsten (zie rechtsvooraan) volledig op een typisch Chileens fornuis, multifunctioneel als ge het ook tegelijkertijd warm wilt hebben en wat sokken wilt laten drogen. We hebben meteen ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om de plaatselijke grafiti-site te gaan bezichtigen: handafdrukken van zo'n 10.000 jaar oud. Ne mens kan er niet vroeg genoeg aan beginnen.

In Puerto Guadal konden we gratis kamperen (leve onze Doite-tent!, hoe krap ze soms ook was) tussen een gezellige bende (mét volgens de ene helft van het duo knappe mannelijke) architectuurstudenten, die na 2 zware weken vol noeste arbeid hun energie kwijt moesten in kampvuurfeestjes, die wij dan weer niet negeren konden. Hun bouwproject werd dat weekend plechtig ingewijd, inclusief priesterlijke zegening en vrolijke danspasjes, waar Annelies zich wijselijk buiten gehouden heeft.

Eenmaal het 2de grootste meer der Zuid-Amerika rond was het hoog tijd voor Argentinië. Hier is gebleken dat het Chileens grondgebied verlaten zonder uw papel de immigration ofwel totaal geen probleem is, ofwel dat Ann toch echt ergens diep ver weg in een vergeten hoekje een minimum hoeveelheid aan charmes bezit. We zullen het wellicht nooit weten. In Argentinië dan bleken de honden groter uit te vallen dan in Chili...Een gegeven waar Annelies niet bepaald zot van was. Ann daarentegen wel, vlooien of geen vlooien.

Grote trekpleister in het land van de biefstuk waren El Calafate en de Perito Moreno gletsjer, 's werelds grootsten. Omdat het op foto niet zo indrukwekkend lijkt alst in 't echt is: het front gemeten vanaf het wateroppervlak is 55 m hoog! En elk kwartier brokkelt er wel een brokske ijs af, wat gepaard gaat met ettelijke decibels geluidshinder.

Hoe schoon het daar ook was, de Grey Glacier in park Torres del Paine moest zeker niet onderdoen. We moesten er minder geld voor dokken, maar wel ietske meer voor afzien. Maar des te groter de voldoening natuurlijk als ge na een zware beklimming plots oog in oog staat met zo'n glinsterend pareltje in volle zon.

Verder zagen we er ook nog zwaanvormige ijsklompjes...

en mooie patagonische wolken...

en scheune dooie bomen...

en prachtige views (waarvan we er u vele, vele onthouden)...

en uitgestrekte pampa's en schattige vogelkes, die ons privé-serenades brachten...

en natuurlijk ook 'de Torres' zelf... waar ge ook ferm voor moest afzien

en zoveel meer... ge voelt het tot in uw kleine teen: onze zesdaagse trektocht hier was serieus de moeite en we missen het! (Behalve van de kouwe nachten, bibberend in onze slaapzakskes.)



Na Torres del Paine en Puerto Natales bezochten we ons laatste stadje in het adembenemende Patagonië: Punta Arenas aan de Straat van Magellaan (niet letterlijk te nemen, het is da water op de foto, hé Annelies...)

En na 2 maanden onthouding konden we hier dan eindelijk ook onze lang uitgestelde pinguïns gaan bezien. Zijn ze niet schattig???

Na de pinguïns ons geliefde Patagonië met pijn in het hart achter ons gelaten en terug gevlogen naar Santiago, waarbij we met dank aan de Footprint rechts aant raampje zaten en uitgebreid konden genieten van Chileense luchtfoto's. We hadden hem in Frutillar, Petrohue en Puerto Varas niet kunnen zien wegens het slechte weer, maar deze keer werden we dan toch beloond voor de moeite: vulkaan Osorno. And what a beautiful stratovulcano it is!

En dan Santiago City: schoon zonneke, 34°C, schone gebouwkes, veel mensen, lawaaiierige demonstraties en hostallekes, en heel wat smog!

Voila, voor meer foto's en stoere verhalen, ge weet ons wonen he...

Belgische zoenen dees keer,

Ann en Annelies

Santiago City II

Hola tout le monde,

we weten het, we hebben het al aantal keer aanhoord, en het spijt ons vreet. Ma we zijn dus niet bepaald up to date de laatste weken. Niet dat we niet willen, maar de ervaring heeft ons geleerd dat Patagonie stukken interessanter is, en internet minder vanzelfsprekend.

Ondertussen zijn we bijna thuis (stiekeme snif), maar eenmaal daar hebben we toch niets beters te doen, naast werk zoeken, en dan zullen we onzer laatste collectie pictures er nog eens op placeren, want ze mogen gezien worden. Patagonie is dik de moeite, dus allen daarheen!

Besos

ann en annelies

And in English:

We are almost home after a nice trip in Chilean Patagonia, pictures are following soon, when we have lots of time (and internet)...

Que calor

jowjow,

heel vlug efkes een teken van leven onzertwege. Tis dat we amper nog tijd hebben om hier versag uit te brengen, willen we nog zoveel mogelijk van Patagonië genieten... Er is al vanalles geschrapt moeten worden wegens tijdsgebrek en het minder vlotte transport in het zuidelijk deel der Chileens grondgebied.

Nu vluchtig wat woordelijke reisdraden, foto's volgen hopelijk een volgende keer, want schoon zijn ze.

Na 3 keer uitvaren in Puerto Montt (bljkbaar zitten er 2 gratis rondtochtjes in de prijs vervat) uiteindelijk na 24u wachten op land e 27u ferry zitten (normaaleen trip van 10u) in chaiten aangekomen. Hadden beter vliegtuigje gekaapt. Daar enkele dagen gezellig doorgebracht bij de Duitser Stefan in zijn hexagonaal hostalleke en Park Pumalin bezocht, het grootste prive-park ter wereld. Alle toeristen die daar op de moment waren hebben we ook leren kennen, en samen met hen de Carretera Austral afgereden met minibusje richting Coyhaique. Onderweg onze Belgische ferrygenoten gepasseerd, die in de gietende regen dezelfde weg afleggen als ons, maar dan per velo.

Vanuit Coyhaique, na wat busfrustraties, uiteindelijk in Villa Cerro Castillo geraakt, en zo verder al "hacer dedo"-end het Lago General Carrera rond. Samengevat: wunderscheun! In Puerto Guadal 2 nachten bij architectstudenten van de universiteit van Valparaiso gelogeerd, die daar het dorp aan het opfleuren waren.

Via Chile Chico de grens naar Argentinië overgestoken, en via Los Antiguos naar Rio Gallegos (Atlantische Oceaan!!!) en El Calafate, het toerische mekka van het land. Wegens bijhorende prijzen onze omzwalpingen hier beperkt tot een bezoek een Glacier Perito Moreno (ook heel scheune!), en nu gestrand in Puerto Natales (terug in Chili). Morgen nog een laatste dag goed slapen en voorbereiden, en dan trekken we 5 a 6 dagen Parque Naional Torres del Paine in. Volgens de boekskes het park der parken, wat we best geloven willen, maar er zal ook wel heel wat toerische zever achter zitten. (De prijzen spreken weer voor zich.) Gelukkiglijk zijn we nu trotse bezitters van een echte Chileense tent, die zijn diensten al bewezen heeft ondertussen...

Veel groete nog

Ann, Annelies en Donky Sjot

PS Oscar, glad you are still alive!! To be honoust, we were a little worried :) English if we have time...NOT

PS Morgan Francais=pfffffffffffffft. Nous sommes chemin

PS http://www.patagoniasinrepresas.cl/ De regering hier wil Patagonië in een energiebom veranderen, ten koste van de natuur en mens. Check de site...

Wij zijn blij

Jowjow nog maar eens,

vlug nog wat nieuws en fotokes vanuit het smalste land ter wereld, kwestie iedereen content te houden en nog eens nederlands te kunnen klappen.

Na Pucon zijn we naar Valdivia city gereisd, de stad der zeehonden, waar we voor de derde Chileense keer op rij onze aller landgenote Liesbet zijn tegengekomen. Dat hebben we dan maar meteen gevierd door samen een kamer te delen.

Na Valdivia terug van de zee naar het binnenland verhuisd, richting Panguipulli, en zo naar Neltume, een nog groter boerengat dan Kieldrecht, en dat hebben we geweten ook. Niet beseffend dat we eigenlijk zo goed als platzak waren, konden we de hele 2u-durende rit naar Panguipulli overdoen, om daar wat geld uit de muur te gaan halen, aangezien ze dat fenomeen niet kennen in Neltume... De bedoeling was ginder het Nationaal Park Huilo Huilo plat te wandelen, maar de Chilenen vinden dat Belgen niet op zichzelf een paadje volgen kunnen, dus moesten we dat met gids (en bijhorend prijskaartje) doen, wat wij gierigaards niet zagen zitten. Na toch vlug wat gidsloze watervallen te bezichtigen, hebben we dan maar de benenwagen naar Puerto Fuy (ook wel Portefeuille) in gang gezet, waar we jammer genoeg het scheunste meer van Zuid-Amerika niet konden overvaren wegens nazicht van de ferry. 't Was ons dagje niet.

Na een nachtje Panguipulli de streek dan maar achter ons gelaten en voortgegaan naar Frutillar en Puerto Varas. Bussen hebben hier blijkbaar de gewoonte midden langs de snelwegen te stoppen om passagiers op te pikken of af te zetten...en daar sta je dan gezellig tussen de uitlaatgassen en langsgierende camions. Na een luttele kilometers stappen toch het tweede, of was het het derde? grootste meer van Zuid-Amerika gevonden. Ne mens kan er niet natuurlijk niet naast kijken in dat geval, al was het weer niet al te schitterend die dagen, zodat we niet konden genieten van het uitzicht op de perfect gevormde stratovulkaan Osorno. Ook het bezoek aan Park Vincente blablabla aan Petrohue was een mistig boeltje, waardoor de schitterende panorama's wederom aan onze neus voorbij gingen. Maar gelukkig was Ann gemakkelijk blij te maken met een boottochtje over Lago Los Santos todos met de vriendelijke Francisco.

En zo zijn we dan aanbeland op Chiloe, omringd door Pacifisch water, men spreekt ook wel eens over een eiland. Na een bezoekje aan de plaatselijke hoofdstad Castro doorgereisd naar Chonchi, een klein stadje aan de oostkust van het eiland. Van hieruit naar Cucao gereisd, waar we 2 dagen zijn gaan rondhotsen in Nationaal Park Chiloe, zie straks. Om aan dat park te geraken waren verschillende, frustrerende pogingen nodig om de bus te nemen, aangezien die hier niet vrij betrouwbaar blijken te zijn. 3u wachten aan een parada om dan nog niks zien te passeren is daarbij geen uitzondering. Maar uiteindelijk zijn we er toch geraakt, en de moeite was het zeker. De eerste dag samen met Duitse metgezel Oscar van mooi weer kunnen genieten, wat vree veel sjance hebben is, als je weet dat het hier nog meer regent dan in Belgie...Na een schone tocht langs de Pacifische stranden en kliffen bereikten we uiteindelijk de refugio, die jammerlijk genoeg niet open was voor publiek wegens werken. Dus daar ging onze gehoopte slaapplaats. Dan maar een poging ondernomen om de volgende refugio te bereiken, een aantal kilometer verderop. Hiervoor moesten we echter een normaal niet oversteekbare rivier kruisen, wat ons lukte met dank aan laagtij. Maar aangezien het verdere pad daardoor niet veel meer bewandeld wordt, was dit ook moeilijk te vinden soms. Omdat het donker aan het worden was, zijn wij teruggekeerd, terwijl Oscar zijn queeste verder zette. Terug aan de rivier aangekomen, bleek vloed zijn intrede gedaan te hebben, en ondanks enkele moedige pogingen van Ann, geraakten we er niet meer overheen. Gelukkig kwamen enkele Chileense refugio-werkmensen ons ontzetten met behulp van een zelfgemaakt vlotje uit isimo en hout. De nacht hebben we gebruikt om onze slaapzakskes eens uit te testen onder de sterrenhemel op het strand...ze zijn geslaagd. Rond 5u smorgens is er wel een stevig windje komen opzetten, wat zich de volgende dag ontaarde in een serieuze plensbui, waardoor onze terugtocht vrij nat was. Maar gelukkig konden we op het einde van de tocht genieten van een warm vuurtje en een lekker theetje bij een vriendelijke Chileen, die ons Spaans wel leutig vond.

Nu proberen we een manier te vinden om in Chaiten te geraken (ferry's en varen zijn hier niet zo vanzelfsprekend) en dan zetten we de race naar het zuiden verder.

Groeten onzertwege,

ann en annelies