Wij zijn blij

Jowjow nog maar eens,

vlug nog wat nieuws en fotokes vanuit het smalste land ter wereld, kwestie iedereen content te houden en nog eens nederlands te kunnen klappen.

Na Pucon zijn we naar Valdivia city gereisd, de stad der zeehonden, waar we voor de derde Chileense keer op rij onze aller landgenote Liesbet zijn tegengekomen. Dat hebben we dan maar meteen gevierd door samen een kamer te delen.

Na Valdivia terug van de zee naar het binnenland verhuisd, richting Panguipulli, en zo naar Neltume, een nog groter boerengat dan Kieldrecht, en dat hebben we geweten ook. Niet beseffend dat we eigenlijk zo goed als platzak waren, konden we de hele 2u-durende rit naar Panguipulli overdoen, om daar wat geld uit de muur te gaan halen, aangezien ze dat fenomeen niet kennen in Neltume... De bedoeling was ginder het Nationaal Park Huilo Huilo plat te wandelen, maar de Chilenen vinden dat Belgen niet op zichzelf een paadje volgen kunnen, dus moesten we dat met gids (en bijhorend prijskaartje) doen, wat wij gierigaards niet zagen zitten. Na toch vlug wat gidsloze watervallen te bezichtigen, hebben we dan maar de benenwagen naar Puerto Fuy (ook wel Portefeuille) in gang gezet, waar we jammer genoeg het scheunste meer van Zuid-Amerika niet konden overvaren wegens nazicht van de ferry. 't Was ons dagje niet.

Na een nachtje Panguipulli de streek dan maar achter ons gelaten en voortgegaan naar Frutillar en Puerto Varas. Bussen hebben hier blijkbaar de gewoonte midden langs de snelwegen te stoppen om passagiers op te pikken of af te zetten...en daar sta je dan gezellig tussen de uitlaatgassen en langsgierende camions. Na een luttele kilometers stappen toch het tweede, of was het het derde? grootste meer van Zuid-Amerika gevonden. Ne mens kan er niet natuurlijk niet naast kijken in dat geval, al was het weer niet al te schitterend die dagen, zodat we niet konden genieten van het uitzicht op de perfect gevormde stratovulkaan Osorno. Ook het bezoek aan Park Vincente blablabla aan Petrohue was een mistig boeltje, waardoor de schitterende panorama's wederom aan onze neus voorbij gingen. Maar gelukkig was Ann gemakkelijk blij te maken met een boottochtje over Lago Los Santos todos met de vriendelijke Francisco.

En zo zijn we dan aanbeland op Chiloe, omringd door Pacifisch water, men spreekt ook wel eens over een eiland. Na een bezoekje aan de plaatselijke hoofdstad Castro doorgereisd naar Chonchi, een klein stadje aan de oostkust van het eiland. Van hieruit naar Cucao gereisd, waar we 2 dagen zijn gaan rondhotsen in Nationaal Park Chiloe, zie straks. Om aan dat park te geraken waren verschillende, frustrerende pogingen nodig om de bus te nemen, aangezien die hier niet vrij betrouwbaar blijken te zijn. 3u wachten aan een parada om dan nog niks zien te passeren is daarbij geen uitzondering. Maar uiteindelijk zijn we er toch geraakt, en de moeite was het zeker. De eerste dag samen met Duitse metgezel Oscar van mooi weer kunnen genieten, wat vree veel sjance hebben is, als je weet dat het hier nog meer regent dan in Belgie...Na een schone tocht langs de Pacifische stranden en kliffen bereikten we uiteindelijk de refugio, die jammerlijk genoeg niet open was voor publiek wegens werken. Dus daar ging onze gehoopte slaapplaats. Dan maar een poging ondernomen om de volgende refugio te bereiken, een aantal kilometer verderop. Hiervoor moesten we echter een normaal niet oversteekbare rivier kruisen, wat ons lukte met dank aan laagtij. Maar aangezien het verdere pad daardoor niet veel meer bewandeld wordt, was dit ook moeilijk te vinden soms. Omdat het donker aan het worden was, zijn wij teruggekeerd, terwijl Oscar zijn queeste verder zette. Terug aan de rivier aangekomen, bleek vloed zijn intrede gedaan te hebben, en ondanks enkele moedige pogingen van Ann, geraakten we er niet meer overheen. Gelukkig kwamen enkele Chileense refugio-werkmensen ons ontzetten met behulp van een zelfgemaakt vlotje uit isimo en hout. De nacht hebben we gebruikt om onze slaapzakskes eens uit te testen onder de sterrenhemel op het strand...ze zijn geslaagd. Rond 5u smorgens is er wel een stevig windje komen opzetten, wat zich de volgende dag ontaarde in een serieuze plensbui, waardoor onze terugtocht vrij nat was. Maar gelukkig konden we op het einde van de tocht genieten van een warm vuurtje en een lekker theetje bij een vriendelijke Chileen, die ons Spaans wel leutig vond.

Nu proberen we een manier te vinden om in Chaiten te geraken (ferry's en varen zijn hier niet zo vanzelfsprekend) en dan zetten we de race naar het zuiden verder.

Groeten onzertwege,

ann en annelies

Dankoe!

Ahoi gij allen,

de tijd vliegt hier, zeker als ze hier een uur verder springen in plaats van terug zoals ginder bij jullie op het noordelijk halfrond. Dus nu staan we 5u achter op jullie, en 4u als jullie ook beslissen het uur maar eens te verzetten.

Momenteel zitten we voor de 6de opeenvolgende dag in Pucon, waar we de grote concurrent voor Maria's casa hebben getroffen: een gezellig hostalleke, el refugio, uitgebaad door jawel nen hollander. (Lieselot en Valerie, als jullie naar Pucon komen en willen uittesten of wij gelijk hebben, reserveer zeker op voorhand...ze hebben veel succes hier.) We hebben meteen van die lange stop geprofiteerd om ons kleerkast onder handen te laten nemen door een lavanderia, zodat we eindelijk nog eens fris ruiken. Misschien dat dat de mama's wel interesseert.

Om dan even de leegte tussen La Serena en Pucon op te vullen. Vanuit La Serena zijn we aan de overtocht naar het zuiden begonnen via Santiago naar Talca. Daar aangekomen hadden we niet veel keus uit hostallekes en zijn we uiteindelijk in hostal Alcazar beland, bij de pyjama-madam. Aangezien die ons veel te veel schrik aanjoeg, we haar enige klanten waren en haar ontbijt niet te vreten was, hebben we ons plan om daar een nationaal park te bezoeken laten varen, en zijn we de volgende dag verder getrokken naar Temuco.

In Temuco zelf zijn we welgeteld 2u geweest. Daar gearriveerd meteen info gaan vragen over Nationaal Park Conguillo in het toeristenbureau, maar wegens te veel sneeuw was het park ontoegankelijk, dus bye bye plan.

En zo zijn we dan terechtgekomen in Pucon, dat we meteen Zakopane II gedoopt hebben. Vree toeristisch, het ene hostal/hotel na het andere, alles van hout, en neonverlichting is verboden. Zakopane II ligt aan een groot meer, Lago Villaricca, en aan de voet van een actieve vulkaan, rarara, vulcano Villaricca, een pareltje om te zien. Voor de rest stikt het hier van de termen, nationale parken, watervallen, araucania bomen, raftbare-rivieren en toeristen. We hebben ons hier dus wel al even bezig kunnen houden.

Het hoogtepunt van al die activiteiten was letterlijk en figuurlijk onze beklimming naar de top van de vulkaan. Hiervoor moesten we om 6u uit ons bedde, om met een bang hart naar de tour-operator te trekken, uit schrik voor annulatie wegens de grijze wolken die boven ons hoofd hingen. Optimistisch als zo'n gidsen zijn, wilden ze eerst de situatie gaan verkennen aan de voet van het bergje. Daar zag het er even slecht uit, maar dat hield ons niet tegen en weg waren we. Startend op 1100 meter, skiliften links laten liggend (die-hards als we zijn), zwoegend in de verse sneeuw, bibberend van de kou en zwetend van de inspanning, bereikten we na 5u en 30 minuten klimmen de top (op 2850 meter). Waarom een mens dat in feite doet...twas zo mistig dat we geen steek zagen van het in principe prachtige panorama en de opspuitende lava in de krater op nog geen 2 cm van ons. Gelukkig konden we wel volop genieten van de heerlijke vulkaandampen. Door de kou konden we ons geen uitgebreide rustpauze permitteren, en keerden we na 15 minuten weer naar beneden. Deze tocht ging 3 keer zo snel, daar we nu onze benen grotendeels konden laten rusten en we op ons edel zitvlak naar beneden konden slieren. Enkel het laatste stuk was nog lastig stappen in wakke sneeuw en toen waren Annelies (en haar knie) het kotsbeu, terwijl Ann vrolijk verder bleef genieten van haar eerste pasjes op een skipiste.

Na deze bovenmenselijke inspanning trakteerden we ons de volgende dag op een welverdiende chilldag. Het regenweer hield ons toch niet binnenshuis, en uiteindelijk zijn we het meer en zijn zwarte, vulkanische stranden gaan verkennen. Hier werd duidelijk dat Annelies beter is in steentjes werpen en dat Ann bang is van stieren op een strand, zeker als Annelies een rode frak draagt.

Volgende grote uitstap was Nationaal Park Huerquehue (of zoiets, uitspreken kunnen we het nog steeds niet), samen met de Amerikaan Brandon en de Chinees Ting. Aan de ingang kregen we een korte uitleg over de wandelpaden door de rangers, die ons vertelden dat het stuk van de waterval naar de 3 meren onbegaanbaar was wegens te veel sneeuw, zeker zonder sneeuwschoenen. Zo koppig als 2 belgen, een amerikaan en een chinees kunnen zijn, zijn we toch aan die mission impossible begonnen en met succes geslaagd. Het was de tocht vol stinkende modder, glibberige sneeuw en verraderlijke onzichtbare putten zeker waard. De foto's spreken weer voor zich.

Vandaag nog even de warme termen gaan uittesten, voor een laatste keer genieten van de heerlijke bedden hier, en morgen trekken we dan maar eens lustig verder, willen we ooit nog in Ushuaia aankomen.

Dikke kussen aan iedereen, en alvast een gelukkige verjaardag zus.

Ann en Annelies

And than now a brief summary in English:

For the moment we are in Pucon already for one week. Here we have climbed the Volcano Villarica, from 1100 to 2850 m in deep slippery snow. To go down we slided on our buttoms, which was really fun! Compared to Spitsbergen, you would be very proud. Yesterday we visited the National Park Huerquehue and if you watch the pictures you can see how beautiful it was. Today we will visit the thermal bads en tomorrow we continue our trip to the south.

Ha det bra

Annelies en Ann

Pucon

to all my not-dutch-speaking friends:

I'm very sorry for all the talking in dutch on this site, but I can assure you the pictures tell more than all our bullshit in between. For those who didn't have the clou yet: me and my friend, Ann, are travelling for two months in chile for the moment, and we want to make everybody jealous by this way. I'll do my best to say something in english as well next time.

Thanks for all the complaints, and Katrien, I know there are 231 faults in this short message, sho spare your breath...

Greetz,
annelies
(and ann)

Vraag het aan de lama's

Wel beste Karen, en al de rest natuurlijk,

we hebben het inderdaad efkes zonder uitgebreid internet moeten doen, maar dat zullen we nu ruimschoots goed proberen maken, misschien met iets minder dt-fouten dan vorige keer, maar na 16u bus zitten kunnen we niks beloven.

Voortgaand op de vorige editie: vanuit La Serena zijn we dus naar Chañaral vertrokken, waar we ons aan het busstation hebben laten overhalen om bij Donde Willi te logeren, een supervriendelijke Chileen met een sjiek hostalleke, inclusief uitgebreid ontbijt. Onterecht niet vermeld in de Lonely Planet én de Footprint! Hij was er een beetje aangeslagen van. Daar aangekomen zijn we na een korte Eurolinebusachtige nachtrust meteen naar het nationaal park getrokken, waar we een fikse wandeling maakten tussen cactussen, vossen, guanaco's en hagedisachtige slangen/hazelworm (papa Ann, help ons).



De volgende morgen verder gebust naar de grootste vergissing die we tot nu toe gemaakt hebben: Antofagasta. Een vieze, naar pis stinkende stad met ongezellige hostellekes, waar niet veel te beleven valt. Dus Lieselot en Valerie: ontwijken die boel. Enige lichtpuntje daar was de vismarkt, waar de pelikanen en zeeotters/leeuwen om het visafval vochten.



Wegens onze grote liefde voor de stad gaven we er de dag erop niet veel om om wat meer geld neer te tellen voor een salon cama bus naar San Pedro de Atacama, aangezien de goeiekopere semi-cama's al volzet waren. San Pedro ligt op een hoogte van 2440 m midden in de woestijn, een vree toeristisch dorpje, inclusief hollanders. De eerste dag met een tour naar Valle de la Luna getrokken, om daar van de zonsondergang te genieten, samen met nog een tiental andere bussen. In rust en vrede was het dus niet bepaald, maar schoon wel.



De dag daarna zijn we eerst onze 4-daagse trip naar Uyuni (Bolivië) en terug gaan boeken. Na wat geleuter toch besloten niet met visa maar contant te betalen, dat we eerst nog moesten gaan opnemen. Nu blijken de automaten in San Pedro een reputatie te hebben, en dat hebben we aan de lijve ondervonden. T machien besloot de kaart te houden, en geen geld te geven. Als ge Ann eens bleek wilt zien worden: dees is de ideale manier. Meteen naar de carabiñeros (chileense politie) getrokken, die de bank in Calama gebeld hebben. Bleek dat we de dag erna terug moesten komen, wat voor problemen zorgde met onze juist geboekte trip naar Bolivië. Maar wonderen zijn de wereld blijkbaar nog niet uit, want diezelfde moment maakte de chileense Group 4 zijn intrede op het buro. Na een dubbele paspoortcontrole, verhalen over Enzo Scifo (wereldberoemd hier) en kussen van Ann, het groene misbaksel uiteindelijk terug in onze pollekes gekregen. 's Middags elk een mountainbike gehuurd en de omgeving rond het dorpje in brandende zon afgecrosst. Maatje 36 komt steeds dichterbij.



En dan onze fameuze trip naar het grootste zoutmeer ter wereld: Uyuni. 4 dagen rondhotsen in een 4x4, bartsende koppijn hebben door de hoogte, en slechte nachtrusten waren het helemaal waard! Het verhaal begint smorgens in de hele vroegte, waar we met een bus in slakkentempo naar een hoogte van meer dan 4000 m klommen, richting Boliviaanse grens. Vanaf daar ging de trip verder met jeep, die we deelden met de norse, zwijgzame chauffeur, Leon, een ADHDachtige Italiaan van 48 jaar, Miguel, de Zwitserse Nicole, en een Duits koppel, Florian en Christianne. Een heel plezant groepje. Over de tocht valt niet veel te zeggen, de foto's spreken voor zich. We passeerden laguna's, geisers, rokende vulkanen, zouthotels, flamingo's, lama's, vicuña's, wc-papier, prachtige landschappen, schitterende sterrenhemels, heerlijke maaltijden, waaronder lama-steak, toeristen, reuzecactussen, verlegen boliviaanse vrouwen, platte banden (het kan zelfs een jeep overkomen) en als slot een inmens zoutmeer! We zijn het er unaniem over eens: laat de excursies in de geologie in het vervolg hier maar doorgaan.







Na 2u rondtsjollen in Uyuni keerden we met nieuwe chauffeur terug richting Chili, met onderweg een overnachting in een gezellig Boliviaans dorpje. Om 4u smorgens ons bed uit, en in een ijskoude jeep verder naar de Chileense grens, waar onze rugzakken heel oppervlakkig doorzocht werden op fruit, groenten en kruiden. De onze hebben ze alleszins niet gevonden.



Na dit avontuur zijn we meteen terug naar La Serena vertrokken, waar we nu wederom in Maria casa (onze persoonlijke favoriet tot nu toe) vertoeven. Morgen zetten we onze reis naar het zuiden verder, richting Talca.

Wordt vervolgd...

Vele groeten van chileense bodem, en blijven winnen ploeg!

Ann en Annelies