Dankoe!

Ahoi gij allen,

de tijd vliegt hier, zeker als ze hier een uur verder springen in plaats van terug zoals ginder bij jullie op het noordelijk halfrond. Dus nu staan we 5u achter op jullie, en 4u als jullie ook beslissen het uur maar eens te verzetten.

Momenteel zitten we voor de 6de opeenvolgende dag in Pucon, waar we de grote concurrent voor Maria's casa hebben getroffen: een gezellig hostalleke, el refugio, uitgebaad door jawel nen hollander. (Lieselot en Valerie, als jullie naar Pucon komen en willen uittesten of wij gelijk hebben, reserveer zeker op voorhand...ze hebben veel succes hier.) We hebben meteen van die lange stop geprofiteerd om ons kleerkast onder handen te laten nemen door een lavanderia, zodat we eindelijk nog eens fris ruiken. Misschien dat dat de mama's wel interesseert.

Om dan even de leegte tussen La Serena en Pucon op te vullen. Vanuit La Serena zijn we aan de overtocht naar het zuiden begonnen via Santiago naar Talca. Daar aangekomen hadden we niet veel keus uit hostallekes en zijn we uiteindelijk in hostal Alcazar beland, bij de pyjama-madam. Aangezien die ons veel te veel schrik aanjoeg, we haar enige klanten waren en haar ontbijt niet te vreten was, hebben we ons plan om daar een nationaal park te bezoeken laten varen, en zijn we de volgende dag verder getrokken naar Temuco.

In Temuco zelf zijn we welgeteld 2u geweest. Daar gearriveerd meteen info gaan vragen over Nationaal Park Conguillo in het toeristenbureau, maar wegens te veel sneeuw was het park ontoegankelijk, dus bye bye plan.

En zo zijn we dan terechtgekomen in Pucon, dat we meteen Zakopane II gedoopt hebben. Vree toeristisch, het ene hostal/hotel na het andere, alles van hout, en neonverlichting is verboden. Zakopane II ligt aan een groot meer, Lago Villaricca, en aan de voet van een actieve vulkaan, rarara, vulcano Villaricca, een pareltje om te zien. Voor de rest stikt het hier van de termen, nationale parken, watervallen, araucania bomen, raftbare-rivieren en toeristen. We hebben ons hier dus wel al even bezig kunnen houden.

Het hoogtepunt van al die activiteiten was letterlijk en figuurlijk onze beklimming naar de top van de vulkaan. Hiervoor moesten we om 6u uit ons bedde, om met een bang hart naar de tour-operator te trekken, uit schrik voor annulatie wegens de grijze wolken die boven ons hoofd hingen. Optimistisch als zo'n gidsen zijn, wilden ze eerst de situatie gaan verkennen aan de voet van het bergje. Daar zag het er even slecht uit, maar dat hield ons niet tegen en weg waren we. Startend op 1100 meter, skiliften links laten liggend (die-hards als we zijn), zwoegend in de verse sneeuw, bibberend van de kou en zwetend van de inspanning, bereikten we na 5u en 30 minuten klimmen de top (op 2850 meter). Waarom een mens dat in feite doet...twas zo mistig dat we geen steek zagen van het in principe prachtige panorama en de opspuitende lava in de krater op nog geen 2 cm van ons. Gelukkig konden we wel volop genieten van de heerlijke vulkaandampen. Door de kou konden we ons geen uitgebreide rustpauze permitteren, en keerden we na 15 minuten weer naar beneden. Deze tocht ging 3 keer zo snel, daar we nu onze benen grotendeels konden laten rusten en we op ons edel zitvlak naar beneden konden slieren. Enkel het laatste stuk was nog lastig stappen in wakke sneeuw en toen waren Annelies (en haar knie) het kotsbeu, terwijl Ann vrolijk verder bleef genieten van haar eerste pasjes op een skipiste.

Na deze bovenmenselijke inspanning trakteerden we ons de volgende dag op een welverdiende chilldag. Het regenweer hield ons toch niet binnenshuis, en uiteindelijk zijn we het meer en zijn zwarte, vulkanische stranden gaan verkennen. Hier werd duidelijk dat Annelies beter is in steentjes werpen en dat Ann bang is van stieren op een strand, zeker als Annelies een rode frak draagt.

Volgende grote uitstap was Nationaal Park Huerquehue (of zoiets, uitspreken kunnen we het nog steeds niet), samen met de Amerikaan Brandon en de Chinees Ting. Aan de ingang kregen we een korte uitleg over de wandelpaden door de rangers, die ons vertelden dat het stuk van de waterval naar de 3 meren onbegaanbaar was wegens te veel sneeuw, zeker zonder sneeuwschoenen. Zo koppig als 2 belgen, een amerikaan en een chinees kunnen zijn, zijn we toch aan die mission impossible begonnen en met succes geslaagd. Het was de tocht vol stinkende modder, glibberige sneeuw en verraderlijke onzichtbare putten zeker waard. De foto's spreken weer voor zich.

Vandaag nog even de warme termen gaan uittesten, voor een laatste keer genieten van de heerlijke bedden hier, en morgen trekken we dan maar eens lustig verder, willen we ooit nog in Ushuaia aankomen.

Dikke kussen aan iedereen, en alvast een gelukkige verjaardag zus.

Ann en Annelies

And than now a brief summary in English:

For the moment we are in Pucon already for one week. Here we have climbed the Volcano Villarica, from 1100 to 2850 m in deep slippery snow. To go down we slided on our buttoms, which was really fun! Compared to Spitsbergen, you would be very proud. Yesterday we visited the National Park Huerquehue and if you watch the pictures you can see how beautiful it was. Today we will visit the thermal bads en tomorrow we continue our trip to the south.

Ha det bra

Annelies en Ann