Wij zijn blij

Jowjow nog maar eens,

vlug nog wat nieuws en fotokes vanuit het smalste land ter wereld, kwestie iedereen content te houden en nog eens nederlands te kunnen klappen.

Na Pucon zijn we naar Valdivia city gereisd, de stad der zeehonden, waar we voor de derde Chileense keer op rij onze aller landgenote Liesbet zijn tegengekomen. Dat hebben we dan maar meteen gevierd door samen een kamer te delen.

Na Valdivia terug van de zee naar het binnenland verhuisd, richting Panguipulli, en zo naar Neltume, een nog groter boerengat dan Kieldrecht, en dat hebben we geweten ook. Niet beseffend dat we eigenlijk zo goed als platzak waren, konden we de hele 2u-durende rit naar Panguipulli overdoen, om daar wat geld uit de muur te gaan halen, aangezien ze dat fenomeen niet kennen in Neltume... De bedoeling was ginder het Nationaal Park Huilo Huilo plat te wandelen, maar de Chilenen vinden dat Belgen niet op zichzelf een paadje volgen kunnen, dus moesten we dat met gids (en bijhorend prijskaartje) doen, wat wij gierigaards niet zagen zitten. Na toch vlug wat gidsloze watervallen te bezichtigen, hebben we dan maar de benenwagen naar Puerto Fuy (ook wel Portefeuille) in gang gezet, waar we jammer genoeg het scheunste meer van Zuid-Amerika niet konden overvaren wegens nazicht van de ferry. 't Was ons dagje niet.

Na een nachtje Panguipulli de streek dan maar achter ons gelaten en voortgegaan naar Frutillar en Puerto Varas. Bussen hebben hier blijkbaar de gewoonte midden langs de snelwegen te stoppen om passagiers op te pikken of af te zetten...en daar sta je dan gezellig tussen de uitlaatgassen en langsgierende camions. Na een luttele kilometers stappen toch het tweede, of was het het derde? grootste meer van Zuid-Amerika gevonden. Ne mens kan er niet natuurlijk niet naast kijken in dat geval, al was het weer niet al te schitterend die dagen, zodat we niet konden genieten van het uitzicht op de perfect gevormde stratovulkaan Osorno. Ook het bezoek aan Park Vincente blablabla aan Petrohue was een mistig boeltje, waardoor de schitterende panorama's wederom aan onze neus voorbij gingen. Maar gelukkig was Ann gemakkelijk blij te maken met een boottochtje over Lago Los Santos todos met de vriendelijke Francisco.

En zo zijn we dan aanbeland op Chiloe, omringd door Pacifisch water, men spreekt ook wel eens over een eiland. Na een bezoekje aan de plaatselijke hoofdstad Castro doorgereisd naar Chonchi, een klein stadje aan de oostkust van het eiland. Van hieruit naar Cucao gereisd, waar we 2 dagen zijn gaan rondhotsen in Nationaal Park Chiloe, zie straks. Om aan dat park te geraken waren verschillende, frustrerende pogingen nodig om de bus te nemen, aangezien die hier niet vrij betrouwbaar blijken te zijn. 3u wachten aan een parada om dan nog niks zien te passeren is daarbij geen uitzondering. Maar uiteindelijk zijn we er toch geraakt, en de moeite was het zeker. De eerste dag samen met Duitse metgezel Oscar van mooi weer kunnen genieten, wat vree veel sjance hebben is, als je weet dat het hier nog meer regent dan in Belgie...Na een schone tocht langs de Pacifische stranden en kliffen bereikten we uiteindelijk de refugio, die jammerlijk genoeg niet open was voor publiek wegens werken. Dus daar ging onze gehoopte slaapplaats. Dan maar een poging ondernomen om de volgende refugio te bereiken, een aantal kilometer verderop. Hiervoor moesten we echter een normaal niet oversteekbare rivier kruisen, wat ons lukte met dank aan laagtij. Maar aangezien het verdere pad daardoor niet veel meer bewandeld wordt, was dit ook moeilijk te vinden soms. Omdat het donker aan het worden was, zijn wij teruggekeerd, terwijl Oscar zijn queeste verder zette. Terug aan de rivier aangekomen, bleek vloed zijn intrede gedaan te hebben, en ondanks enkele moedige pogingen van Ann, geraakten we er niet meer overheen. Gelukkig kwamen enkele Chileense refugio-werkmensen ons ontzetten met behulp van een zelfgemaakt vlotje uit isimo en hout. De nacht hebben we gebruikt om onze slaapzakskes eens uit te testen onder de sterrenhemel op het strand...ze zijn geslaagd. Rond 5u smorgens is er wel een stevig windje komen opzetten, wat zich de volgende dag ontaarde in een serieuze plensbui, waardoor onze terugtocht vrij nat was. Maar gelukkig konden we op het einde van de tocht genieten van een warm vuurtje en een lekker theetje bij een vriendelijke Chileen, die ons Spaans wel leutig vond.

Nu proberen we een manier te vinden om in Chaiten te geraken (ferry's en varen zijn hier niet zo vanzelfsprekend) en dan zetten we de race naar het zuiden verder.

Groeten onzertwege,

ann en annelies