Chili lebberland

Buenas días a todos,

de eerste week zit er al op, dus tijd om nog eens iets van ons te laten horen, en met een beetje sjance (en veel geduld onzentwege) zelfs te laten zien. Internet kennen ze hier al voldoende, maar de pc's staan niet altijd open voor usb-connecties.

Momenteel vertoeven we nog een dagje in La Serena, aan de westkust van Chili (want een oostkust hebben ze niet), 500 km ten noorden van Santiago, oftewel zo'n 9 busuren. Vannacht steken we hoogstwaarschijnlijk door naar Chañaral, een klein stadje in de buurt van Parque Nacional Pan de Azúcar, met veel niet-Belgische beestjes en plantjes waar we Ann wel efkes zoet kunnen houden. Daarna trekken we richting Antofagasta en San Pedro de Atacama, waar we de Boliviaanse grens zullen schenden.

Dat was de toekomst, nu het verleden. Santiago city zijn we meteen ontvlucht naar Valparaíso, waar we 2 dagen gebleven zijn. De eerste dag hebben we daar het stad verkent en de eerste plaatselijke pelikaan gezien. Het oude gedeelte van de stad is op 42 cerros (heuvels) gebouwd, heel chaotisch allemaal, en heel kleurrijk. Zo leeg als we zijn hebben we ook één van de vele oude ascensors genomen, een houten bakje aan een kabel die langs een helling onhoog getrokken wordt. Na die 'zware' klim dachten we op ons gemak ons bokes op te eten, maar dat bleek niet zo simpel te zijn met de vele zwerfhonden in de buurt. Hier hebben we onze eerste vriend gemaakt. Wijzelf logeerden in een gezellig hostalleke in het minder gezellige nieuwe gedeelte van de stad, el Plan, één en al haven- en businessgedoe, vol (volgens annelies toch) grimmige chilenen, die niet uit de weg gaan bij het passeren.

De tweede dag gingen we vroeg opstaan, maar zoals reeds gezegd zijn we (soms) leeg, en werd de wekker verzet naar meer vakantionele uren. Doel van de dag was het eerste van de vele chileense nationale parken gaan bezichtigen: La campana. De schoenen zijn meteen getest, en de bleinen gekweekt. Annelies haar vervlogen liefde voor Compeed is weer herleefd.

Hier in La Serena zijn we de Elqui vallei ingetrokken richting Pisco Elqui met een buske, en vandaar gedeeltelijk teruggewandeld. Twas schoon. En zonnig, hehe. Ann denkt zelfs al dat ze wat gebruind is. En Annelies blijkt dyslexie te hebben, en cijfertjes op z'n kop te lezen, waardoor afstanden langer uitvallen dan gedacht. 's Avonds hoopten we sterren te kunnen kijken (het is hier één van de beste plaatsen om dit te doen met maar 5 dagen per jaar regen en bewolking), maar het openbaar vervoer verplichtte ons tijdig terug te keren. Gelukkiglijk konden we ons verdriet verdrinken in de schijn van de luna llena boven het stuwmeer.

Misschien als laatste nog een woordje uitleg over de titel van deze episode: naast loslopende honden worden de chileense straten en parken druk bevolkt met kussende koppeltjes. Soms zoveel tegelijk dat je zou denken dat er een wedstrijdje aan de gang is.

Voor de rest: ons Spaans gaat er op vooruit, wij verstaan hen al, nu het omgekeerde nog. De groetjes van Jefke, Ilke, hij amuseert zich hier te pletter en zorgt heel goed voor ons. Annelies blijft in haar utopie geloven, Charlotte, en zal het je over een paar maand eens komen showen. En mama Vera, geef toe: tzijn schoon foto's he...

Besos y hasta luego